گاهی فکر می کنی که از کوه بالا می روی . استوار ترین چیزی که به عمرت دیده ای .سخت و سنگین .

گاهی فکر می کنی چیزی در گلویت سنگینی می کند . چیزی که به چشم هایت فشار می آورد .به قلبت فشار می آورد .

گاهی قلبت . آری درست در ناحیه ی قلبت احساس دردی می کنی که تا به حال نچشیده ای .

گاهی می خواهی سرت را محکم بکوبی به دیوار یا کله ات را بگیری زیر آب  سرد . یخ کنی از این همه دلگرفتگی . 

گاهی دوست داری تمام کاغذ های دنیا را بجوی .

گاهی دوست داری باخودکار روی انگشت هایت چشم و دهان بکشی و با آن ها حرف بزنی . 

گاهی برای خودت نامه می نویسی . پیامچه می زنی . نظر می دهی .

گاهی دوست داری به جای تمام حرف های دنیا فقط سکوت کنی . گاهی دوست داری بقیه برای تو حرف بزنند و تو فقط گوش بدهی .

گاهی هم برعکس است و دوست داری فقط تو حرف بزنی و بقیه بشنوند .

گاهی دوست داری بی هیچ کلامی همه ی درد دلت از چشم هایت پیدا باشد .و همه چشم هایت را واژه به واژه بخوانند . البته اگر کسی باشد که چشم بدوزد در چشمان غمگینت .

گاهی تمام چیز های دوست داشتنی ات می شوند سنگ . می شوند بی ارزش . می شوند بی خیالی و به مغزت نه دلت فشار می آورند .

و بعد تو دل دردی می گیری که هیچ کس نمی فهمد. هیچ کس حتی کسانی که می دانستی همه چیز را می فهمند . همه چیز غیر از دل درد های عجیب  مجازی تو .

گاهی خسته می شوی از همه چیز و از همه کس  . گاهی تو همه را خسته می کنی . گاهی تو همه را کلافه می کنی و خودت غم باد می گیری از این همه کلافکی .

گاهی برای همه گاهی گاهی می کنی و هیچ کس نمی فهمد این گاهی های تو را که گه گاهی به سراغت می اید . 

گه گاهی که گاهی تو را تا مرگ می برد .

مرگ یعنی تو خاموش شوی . مرگ یعنی تو صامت شوی . مثل دیوار . مثل در . مثل کاغذ . مثل مجسمه . بله مجسمه .

مرگ تو را می کند مجسمه ی سنگی  . و گاهی هم مجسمه ای از خاکستر . کافیست فوتش کنی . محکم فوتش کنی . نابودی قشنگی نیست . فوت شوی و دیگر چیزی از تو نماند .

آن وقت است می بینی که گاه گاهی ما آدم ها هم چه قدر خاموش نابود می شویم . ساکت و بی صدا . سبک . مثل خاکستر .

و گاهی غریبه می شوی با هر که آشناست .

و گاهی تنها می شوی بین جمع .

گاهی نیست می شوی در عین هستی .

دو تا می شوی . دو دل می شوی . دو فکر می شوی . دو قطب می شوی . دوباره می شوی  .

دوباره می شوی . . . .

دوباره می شوی . . . .

دوباره می شوی . . . .

یا زینب . . .