این مراعات نظیری که هنرمندانه می نویسی اش در زندگیم، قشنگ ترین لحظه هاست میان این روزهای ابری زمستان . 

این مراعات نظیر شعر حافظ با سپیده ی صبح در اتوبان یادگار امام . 

این تناسب بین لبخند شهدایی که ستون های پل را به عکسشان آویخته اند تا شهر آوار نشود روی مردمان . 

تا هر کسی که خسته از زندگی و عادت از این اتوبان رد می شود به عکسشان نگاه کند ، سلامی به آن ها و امام شهیدشان بدهد ، بعد بنشیند به تماشای حادثه ای که هر صبح در دلش رخ می دهد . 

با این لبخند بی نظیر شهدای یادگار امام ... 

تو هنرمند ترینی خدا!

تو هنرمند ترینی که حرف های آقای دولابی را با صدای اذان بیرون هماهنگ می کنی . تا ندانیم از صدای موذن زاده عشق کنیم یا حرف های آقای دولابی وسط کلاس دینی ... 

تو هنرمند ترینی خدا!

وقتی میان استرس کلاس عربی و دست های یخ زده ام دست خورشیدت را می گیری و می کشانی تا بالای پنجره ی کلاس ما 

تا نور بتابد روی میز ... و با پرتوهایش دستی به موهایم بکشد . وگرم ... انگار بهشت باشد ... آن هم وسط پراضطراب ترین ساعات این روزها ...

وذره های معلق در هوا آرام حرکت می کنند، بی مقصد می روند و می آیند، به هم نزدیک می شوند ، یکی می شوند و کیف می کنند از پرتوهای خورشید . 

و به دیوار تکیه بدهی و چشمانت را ببندی و کسی بخواند:

با صد هزار جلوه برون آمدی که من 

با صد هزار دیده تماشا کنم تو را ... 

و شادی بخزد زیر پوست آدم از این همه تناسب معنی و تصویر و زندگی . 

از این همه هنرمندی تو ! 

از این که عاشق تر از مایی انگار ...

و صد هزار دیده ... 

و صدهزار جلوه ... 

و تو باز یگانه ترینی ...!

ای

تمام جلوه ی قشنگ ترین صحنه های زندگی ام!

جان جانم !

یا الله 

چشمانم توپ را نمی بیند . همین . 

همین تغییرنسبتا کوچکی است از آخرین باری که دست رشته بازی کرده ام . 

آن قدر توپ با سرعت به سمتم می آید و از نقطه ای تار به گلوله ای آبی تبدیل می شود که فرصت نمی کنم بگیرمش. و بابا بلند می خندد و به علی می گوید که از زیر دستانش بنداز و من تقلا می کنم . 

دستانم را باز باز می کنم . انگار که بخواهم توپ کوچک را در آغوش بگیرم . مادرانه دلم می خواهد بپرد بغلم و من کله ی کچلش را ببوسم . 

ولی نمی بینمش . یعنی تا بخواهم ببینمش از دستم در می رود و بین دستان علی جا می گیرد . 

اشغالم . 

کسی از دور دورهای ذهنم تماس گرفته و می گوید یادت می آید آخرین باری که دست رشته بازی کرده ای کی بود؟ 

و منشی ذهنم در جوابش می گوید: کسی که ناهار ظهرش را یادش نیست چطور باید آخرین باری که دست رشته بازی کرده را به یاد بیاورد؟ 

و آن ور خطی سکوت می کند . 

بابا می خندد . علی می خندد . و من هم . بلند بلند . دستانم را باز می کنم تا بگیرمش . بالا می پرم . روی زمین پهن می شوم . شیرجه می روم زیر پای علی تا هر طور شده آن گلوله ی آبی را بگیرم . 

اما از لای دستانم سر می خورد و فرار می کند .

عینکم را که می زنم تا ریش های تازه سفید شده ی بابا را هم می بینم. تا غنچه ی گلی که تازه باز شده روی گلدان میز . 

تا دندان های علی که لایش کاکائو مانده . تا طرح مرد عنکبوتی روی توپ را . و احساس می کنم که خانه مان چه قدر بزرگ شده . چه قدر جان می دهد برای دست رشته . 

همین تغییر کوچک است که از نقاط مختلف ذهنم تماس می گیرند و هزار خاطره را یادم می آورند. هزار دست رشته را در جاهای مختلف به یادم می آورند و هزار آدم قد بلند تر از من که همیشه ی خدا توپ را بالا پرت می کردند که دستم به آن نرسد و منی که همیشه از این روند ناعادلانه ناراضی بودم . گرچه بی عرضگی خودم بود . قهرمان شکست ناپذیر تمام بازی های وسطی بازیکن بازنده ی دست رشته بود. باخت در برابر آدم هایی که بچه اش را گرفته اند و دست به دست می کنند . و تقلا ... و تقلا ... 

همین . 

خواستم بگویم از آخرین باری که دست رشته بازی کرده ام و یادم نمی آید در پیلوت راهنمایی بود یا حیاط فرهنگ _در یکی از روزهای سرد زمستان_ فقط چشمانم کمی ضعیف شده . 

ولی آن حس حمایت ، آن حس مادرانه نسبت به توپ بازی ، و آن حس دشمنی نسبت به کسانی که بچه ام را بین دستانشان این ور و آن ور می کنند هنوز در انتهای وجودم مانده . 

هنوز با این که می دانم اگر دستانم را باز باز کنم تا توپ را بگیرم طرف مقابلم آن را از لای دستانم می گذراند، اما من هنوز با همان خیال قدیمی بچگی هایم آغوشم را باز می کنم و فکر می کنم بچه اگر بچه باشد حتما به آغوش مادرش برمی گردد... 

حتی اگر آن مادر بازیکن همیشه بازنده ی تمام دست رشته های دنیا باشد ... 

یا علی