در چشماش زل مي زنم و اظهار بي اطلاعي مي کنم . جرات ندارم تکان بخورم . با آخرين قدرت آب خشکيده (!!!) ي دهانم را قورت مي دهم.

سوال ها را پشت سر هم مي پرسد و من از ناداني در اين افکارم که چه کسي براي اولين بار واژه ي تنبلي را اختراع کرد.

احساس حقارت مي کنم.

دستانم يخ کرده و قلبم تند تند مي زند.

صداي معلم درون گوشم مي پيچد و درون مغزم پيچ پيچ مي خورد .

اين قدر دهانم خشک شده که فکر مي کنم اگر زبانم را تکان بدهم ترک بردارد.

به چشم هاي کشيده و درشت معلم نگاه مي کنم . انگار اگر لحظه اي غفلت کنم با چشمانش مرا مي بلعد.

از عصبانيت تند تند و پر سر و صدا کتاب بيچاره را ورق مي زند تا سوال هاي سنگي کتاب را از دلش بيرون بکشد و بعد با آن مانند پتک بر سرم بکوبد.

چشمانم را در چشمانش حلقه مي زنم تا مبادا چشم هايم عوضکي نگاه هاي سنگين و ترحم آميز همشاگردي ها را ببيند. تا مبادا دلم يکهو بريزد و اشک هايم بيرون بپاشد.

******

و بالاخره معلم نا اميد از من و از سوال هاي احمقانه ي کتاب خودکارش را بر مي دارد و در نامه ي اعمال من و همکلاسي هايم دنبال اسمي به نام فلفل نمکي مي گردد تا شايد انتقامش را از آن اسم و مربع هاي خالي جلويش بگيرد.

مربع هاي خالي که در انتظار نمره اي مانند 20 يا .. . . . . . . . . صفر هستند.

پينوشت : داستان واقعيت ندارد . فکر بد نکنيد.

يا زينب

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!نظر!!!!!!!!!!!!!!!

هر چي فکر مي کنم نمي فهمم چيشو همه ميگن قشنگه؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟!!!!!!!