چقدر نبودي...کجا بودي که نبودي..چقدر راحت بود و نبود آدما با هم جمع ميشه!تو بودي اما نبودي..

چي دارم ميگم..؟!ياد پست لواشکت افتادم. اون خوشمزه تر بود. چون من از شکلات توت فرنگي با طعم شربت استامينوفن کودکان متنفرم.

و قطعا اين موضوع ميشه يکي از دغدغه هام که آزارم ميده و آرامشي حتي به وسعت يک لحظه رو هم در بر نداره.

اما ميشه چيز هاي ديگه اي رو جايگزين کرد. مثلا مزمزه ي يک شکلات کاکائويي تازه و شيرين ذهنمو براي چند صدم ثانيه خالي از فکر ميکنه.

مثل هميشه زيبا بود فلفلم. کاش به منم سر ميزدي!حضورت خيلي تو وبلاگم کم رنگ شده!البته عاديه!من معمولا نميتونم کسي رو براي خودم نگه دارم و ..علت دومم اينه که همه فطرتا از مرده ميترسن.و ازش دور ميشن. حق داري عزيزم.

شاد باشي!