نه تو مي ماني
نه اندوه
و نه هيچ يک از مردم اين آبادي
به حباب نگران لب يک رود قسم
و به کوتاهي آن لحظه شادي که گذشت
غصه هم خواهد رفت
آن چناني که فقط خاطره اي خواهد ماند.....
لحظه ها عريانند
به تن لحظه خود جامه اندوه مپوشان هرگز
تو به آيينه، نه، آيينه به تو خيره شده است
تو اگر خنده کني او به تو خواهد خنديد
و اگر بغض کني، آه از آيينه دنيا که چه ها خواهد کرد
گنجه ديروزت
پر شد از حسرت و اندوه و چه حيف
بسته هاي فردا، همه اي کاش اي کاش...
ظرف اين لحظه وليکن خاليست
ساحت سينه پذيراي چه کس خواهد بود
غم که از راه رسيد
در اين سينه بر او باز مکن
تا خدا يک رگ گردن باقيست
تا خدا هست، به غم وعده اين خانه مده

کيوان شاهبداغي