اصلا من اين فاطمه‌سادات حسيني رو که ديدم ذوق کردم همچين. يه لحظه تو رو جاي اون تصور کردم مفتخر شدم. بعدم من عمرا ازت رتبه‌تو بپرسم. اصلا خوشم نمياد از اين کارا. مگر اين که خودت زنگ بزني با ذوووووووووق بگي عنزههههههههه! من سوم شدم! (البته من اونقدرام سخت‌گير نيستم عزيزم؛ دوم و اول هم بشي اشکال نداره از نظر من!) تازه از همين الان بهت بگم خودتم اگه ازم بپرسي، احتمالا به جاي جواب يک بادمجون زير چشمت دريافت مي‌کني! من اون موقع بايد تازه مثل دبستان، از سمت چپ سه‌تا سه‌تا ارقامو جدا کنم که بتونم بخونمش. بعدشم که اعصابم دااااغونه. بعدها که رفتم دانشگاه سقز خودت متوجه مي‌شي حدود رتبه‌مو. ديگه مثل اون بار نشه که فيزيکم شونزده و هفتاد و پنج شده بود، گير داده‌بودي نمره‌مو بپرسي... چون بعدا خودت شرمنده مي‌شي.

اون دو تا قطعا تو و پولي هستن. از لحاظ قدي هم که بخواي حساب کني، جور درمياد.

بيا فلي. بيا که منم لپتو بوس کنم.

راستي اشتباهي شمرده‌بودم‌شون. هفت تا هستن. عوضش عدد مقدسيه. چهارتاشون خواهرزاده‌هاي گرامي من هستن و سه‌تاشون بچه‌هاي فاميل. خلاصه که الان از يه خونه‌ي وحشتناک دارم واسه‌ت کامنت مي‌ذارم.

اوخي... استخون روکش‌دار من. بيا بغلم...