جزوه ي قصيده سنايي...

عيد 92...

خودکار آبي کمرنگتو برداشتي

نوشتي:

«من و اين»

و تمومش نکردي

و من کلي زور زدم تا به ذهنم رسيد و با مداد بقيه شو نوشتم

«همه خوشبختي محاله»...

هنوزم هست...

و خواهر حتما تصوير ذوق بي صداي اون روز ما توي راهروهاي مدرسه هم

هنوز تو عالم هست...

من فکر مي کنم اميد به آينده

و رويا پردازي

جزوي از همين لحظه ست

يني فکر مي کنم گاهي فکر آينده ست که الانو مي سازه

و حتي فکر گذشته...

يني آينده الآنه

گذشته ست

يني الآن آينده ست...

گذشته آينده ست...

متوجهي خوار؟!