ما با زندگی عین یک شکلات چوبی ترش رفتار می کنیم . از این شکلات ها که داخلش یک آدامس مخفی شده . 

تند تند لیسش می زنیم تا برسیم به آدامسش . اصلا هم برایمان مهم نیست که مزه ی شکلات چه قدر خوش مزه بود . 

فقط برایمان جویدن آدامس و فاتح میدان شدن مهم  است . 

ما آدم ها به جای این که به مزه ی ترش آبنبات چوبی زندگی توجه کنیم می خواهیم به آدامسش برسیم .  

کار می کنیم تا زندگی کنیم به جای این که زندگی کنیم و در کنارش کار.

و وای به حال این که زندگیمان آدامس نداشته باشد و ما هم بدون لذت بردن از مزه ی ترشش آن را تمام کنیم .

 آن موقع نه تنها فاتح نیستیم بلکه قاطعانه و با دست خودمان شکست خورده ایم . 

دوست دارم از مزه ی ترش زندگی ام لذت ببرم و آدامس داشتن یا نداشتنش را بگذارم به پای خدا و روزگار و تقدیر و قسمت .  

پینوشت : می خواهم به شعار ها طعم خوش حقیقت را بدهم .  

یا علی مدد .