یادم باشد به بچه های کلاس بگویم :

که درکشان می کنم .

یادم باشد به یادشان بیاورم که من عاشق ان ها هستم .

یادم می ماند که تک تکشان را دوست بدارم .

و یادم باشد احمقانه ترین چیز را وسیله ی قضاوت بین ان ها قرار ندهم . 

یادم باشد که آخر سال لپ هایشان را ببوسم و بگویم که تا سال بعد بی قرار دیدارتان هستم .

شاید بچه های کلاس من برای اولین بار هیچ وقت از وجود موجودی به نام مدرسه و اتمام تلخ همیشگی تابستان نرنجند .

شاید بچه های کلاس من عاشق مدرسه باشند .

شاید  . . . .

به امید تحقق تمام شاید های دنیا . . . .

من معلم خواهم شد و انتقامم را از تمام روز های تلخ شهریور خواهم گرفت .

روز هایی که بوی مهر بدجور دلهره می اورد .

یا صاحب الزمان . . .