خانه ی مرد تنها خانه ای بود که پنجره نداشت . یک دیوار سرتاسری که وصل می شد به یک در ابی پوشیده با یک پارچه ی سیاه . 

کاغذ اعلامیه خیلی وقت بود که نم کشیده بود . کلمه هایش خیس باران بودند . کلمه ی مرحومه کج و معوج شده بود و مسجد محل کمرنگ .

هیچ نوری راه نفوذ به خانه اش را نداشت . آخرین بار اهالی روستا او را روی سکوی وسط میدان دیدند که فریاد می کشید و به همه می گفت که فریب پنجره ها را نخورید .

همه می دانستند مرد دیوانه شده . دکانش را هم  بسته بود .  پنجره درست می کرد . با چوب های جنگل که  هر صبح برایش می اوردند قاب های کوچک و بزرگ می ساخت .

همه ی پنجره های روستا مدیون دست های مرد بودند . پنجره هایی که یک طاقچه به ان وصل بود  و یک گلدان گل سرخ روی  آن . هیچ پنجره ای  را نمی دیدی که گلدان گل سرخ رویش پادشاهی نکند . 

آخر همسر مرد عاشق گل سرخ بود و مرد عاشق همسرش . مرد فقط به شرط گل سرخ برای اهالی پنجره می ساخت . به شرط این که جلوی پنجره شان همیشه یک گلدان گل سرخ خود نمایی کند .

ولی دیگر خانه ی مرد نه پنجره ای داشت . نه همسری و نه گل سرخی . حالا جای ان تصویر قاب پنجره و صورت سفید همسرش که زیر زیرکی او را از پشت برگ های گل سرخ نگاه می کرد

یک دیوار سرد و خاکی بود . یک دست . همان روز که صورت سفید همسرش سفید تر شده بود و با همان لباس که شبیه لباس عروس ها بود دفنش کردند او هم پنجره ی خانه اش را خراب کرد .

پنجره ای که خود او ساخته بود برای دل همسرش و گل سرخی  که آن روزها شاد تر از همیشه بود .

نفهمید چه طور  گلدان گل سرخ از روی طاق پنجره افتاد و شکست . دل مرد هم شکسته بود . دل مرد هم از تمام پنجره های بی وفا شکسته بود .

از قاب  هایی که روزی به زیبایی تمام عکس همسرش را به خاطر سپرده بودند و حالا هیچ نبود جز سیاهی . خالی و تهی .

مرد دیگر از همه ی پنجره ها متنفر بود . از همه ی قاب های چوبی با حاشیه ی سرخ متنفر بود . مرد دیوانه نشده بود . او فقط دلش شکسته بود .

مرد فقط تنها شده بود و شکست خورده بود از تمام پنجره هایی که روزی خودش با دستان خودش آن ها را متولد کرده بود تا همیشه گل سرخ ها در پناه ان آرام بگیرند . 

تا مرد ها دلگرم باشند به قابی با حاشیه ی سرخ و صورتی که تمام خستگی شان را از بین می برد .

راستی که مرد چقدر تنها شده بود .

یا علی مدد .