بیا این دل من .

این هم کلیدش .

بردار و برو .

هر چه می خواهی بردار و برو . برای همیشه برو . بی خیال من شو .بی خیال خیالم شو .

بردار و برو و راحتم کن از این غم .

فقط اگر می شود دست به آن خاطره های روی تاقچه نزن .

حواست هم باشد که پایت به شیشه ی دلبستگی هایم نخورد که اگر بشکند من هم می شکنم .

یادت باشد به محبوبه هایم اخم نکنی یک وقت . دل نازکند . غم دار می شوند .

اگر لطف کنی ارام توی دلم قدم بزنی تا کودکم بیدار نشود هم عالی است .

راستی آن شمع های آب شده ام صاحب دارد ها . یک وقتی نگاه چپ نکنی بهشان که اوقاتم تلخ می شوند .

می دانی که . عکس ها و تصویر ها و قاب هایی که به دیوار دلم وصل کرده ام جدا شدنی نیستند . پس بهتر است بی خیالشان شوی .

راستی این عروسک ها و خرت و پرت ها که به درد تو نمی خورد پس تو را به حرمت این دل به آن ها کاری نداشته باش .

تو  دزدی . تسبیح فیروزه و آن قرآن کنارش و آن عکس به دردت نخواهد خورد . باشد برای وقتی که دیگر از دل کسی دزدی نکردی .

 قربانت . همین . حالا هر چه می خواهی بردار . کمی خون دل مانده و کمی اشک . اشک هایم شور است البته . مثل اب دریا . غم نامه هایم را هم گذاشته ام برایت کنار دیوار .

کمی آدمک های لجوج و کمی هم خیال های وحشت ناک . این ها مانده اند . شرمنده .

می بینی که این دل بیچاره بیشتر شبیه یک انباری پر از خرت و پرت  است تا دل . راست کار تو نیست .

وگرنه من انسان بخشنده ای هستم .

راستی اگر توانستی سر راهت آن خرده زباله هایی که چند روز پیش درون پلاستیک کرده ام  را بگذار سر کوچه ی بی خیالی .

باید بازیافت شوند . اگر هم که به دردت می خورند بردار و برو .

برو و راحتم بگذار از این همه غم .

برو  . در امان خدا . امید وارم دیگر از دل کسی دزدی نکنی .

یا صاحب صبر . . .