دریا که از دور ساحل را می بیند بلند می شود . می ایستد . جلو می اید . هروله می کند . موجی می شود .

فریاد می زند و بعد که آرامش ساحل را با تن سرد خود حس کرد خود را به زمین ساحل می کوبد .

دوباره بلند می شود . دوباره سجده می کند . دوباره فریاد می زند . موج های دریا عاشقند انگار .

عاشق ارامش ساحل .

کمی باید مزه ی عاشقی دریا و موجی شدنش را چشید .

کمی باید از موج های پر جوش و خروش دریا اموخت که چطور برای وصال با ارامش ، قرار ندارند .

کمی موجی باشیم . . .

موجی که شویم دلمان خود به خود دریایی می شود . . . .

یا صاحب الزمان