گفت :" آخ "

دلم برایش سوخت .

بادکنکی دیگر وجود نداشت . 

این را از برق چشمان سوزن هم می شد فهمید .

راستی که چه دردی کشید پوسته ی نازک بادکنک لبخندم .

این رسم زندگی نبود .

با یک سوزن . و یک صدای " اخ " محو شود از روی صفحه ی دلم .

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

پینوشت : تو هم این روز ها زیاد " آخ " می گویی نه ؟

کمی با من همدردی نه همدلی کن .

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

یا صاحب صبر