فرهاد برای شیرینش ، بیستون را کند و جان داد .

آهای شهدا !

من برای شما تمام ساختمان های کوتاه و بلند این شهر را از جا می کنم . من با سیل اشک هایم تمام آدم های رنگارنگ این شهر را با خود می برم . من برای شما با تمام آسمان خراش های شهر می جنگم .

من برای دوباره دیدنتان آن قدر زیارت عاشورا می خوانم تا عاشورا به پا کنم .

و مگر نه اینکه کل ارض کربلا ؟ من همین تهران را کربلا می کنم و مرثیه ی عشق می خوانم .

شهدای خوبم !

من و همدل هایم را اگر چه بین آن 313 تا سرباز جا نمی دهند . من و همدرد هایم اگر چه کیلومتر ها از آسمان دور شده ایم . من و همرزم هایم اگر چه همه چیزمان را باخته ایم جز دلمان .

اما داستان شیرین و فرهاد را خوب از بریم . اما لیلی و مجنون را خوب خوب می شناسیم . مراد را می شناسیم و مرید را می فهمیم . معشوق را ندیده ایم اما عاشقی کرده ایم .

آهای کسانی که اسمتان شهید گمنام است !

ما نه ناممان ،‌ بلکه تمام وحود و هستی مان را گم کرده ایم . و یا نه ! از وقتی که عازم سرزمین نور شدیم و بازگشتیم ، می ترسیم که گم شویم . می ترسیم که در جنگ نا برابر ما و آسمان خراش ها شکست بخوریم .

ما ترسو شده ایم . ما ترسناک شده ایم بین همشهری هایمان .

ما برایتان فرهاد گونه زندگی می کنیم . تهران ما اگر چه آسمانش نا پیداست . اگر چه پر از آدم های رنگارنگ است . اگر چه شلمچه ندارد . اگر چه طلائیه نمی شناسد .

اما من از همین تهران برایتان فرهاد می شوم . دیر و دور . اتوبان شهید همت را می گیرم و آن قدر می آیم تا برسم . از اتوبان شهید باکری می گذرم . از یادگار امام . از کوچه و پس کوچه هایی که نام شهیدی بر آن

 است . من برایتان بیستون نه ! تمام شهر را دوباره می سازم . برای رسیدن به آن چیزی که شیرین تر از عسل بود .

فرهاد هم می داند که شیرین ما خیلی عزیز تر از شیرین اوست که برایش بیستون را کند و همان جا جان داد .

آهای شهدا !

من عاشقی را تازه یاد گرفته ام .

من از همین خانه . از همین سجاده . از همین چفیه ی خاکی . از همین پلاکی که رویش نوشته اند یا فاطمه الزهرا . از همین جای خالی دلم شروع می کنم .

باشد که ما را هم در لیست اخراجی های این دنیا راه بدهند . اخراجی هایی که نمره ی دلشان تا آسمان ها می کشد . تا آبی ها . تا خاکی ها . . . . .

یا فاطمه الزهرا !