مدینه دانشگاه مظلومیت است .

جای به جایش را که بخوانی می توانی یک دور تاریخ مظلومیت مظلوم ترین افراد عالم را بفهمی .

می توانی بفهمی که کوچه ی تنگ یعنی چه . می توانی بفهمی مرد عرب با آن هیبتش وقتی به پهلویت بزند یعنی چه .

می توانی بفهمی مادری را جلوی پسر بزرگش کتک زدن یعنی چه .

مراعات نظیر بین جگرهای سوخته و قبر های تفتیده را می فهمی .

این جا هیچ چیز به چیز دیگری تشبیه نشده .

همه چیز واقعی تر از داستان هایی است که برایمان گفته اند .

همه چیز واقعی تر از روضه هایی است که شنیده ایم .

این جا دانشگاه مظلومیت شناسی است .

اینجا می فهمی که علی و شب های مدینه یعنی چه . اینجا بقیع برایت همه چیز را برملا می کند .

اینجا وقتی نگذارند که به امامانت سلامی بدهی و اشکی بریزی می فهمی که دلت چقدر نیاز به گریه دارد .

اینجا اشک ممنوع است . تجمع ممنوع است . اینجا باید فقط آرزو کنی که کبوتر باشی .

فقط در این صورت می توانی از آن پنجره ی سبز عبور کنی .

بعد بیفتی روی قبر امامت و بغض تمام تاریخ را برایش افشا کنی .

روبه روی بقیع باید تمام آرزو هایت را کنار بگذاری و تنها آرزوی کبوتر بودن را بکنی .

تا بتوانی از پنجره بگذری و با اشک هایت تمام آن جا را خیس باران کنی . تا کمی خنک شود این مظلومیت تاریخی .

مدینه اگر بروی با تمام وجودت درک می کنی که مادر چه کشید و چرا گفت مرا شبانه دفع کنید .

باید بروی و ببینی تشییع شبانه وقتی که آستین در دهان داری تا صدای گریه ات را نامحرمان نشنوند

یعنی چه ؟

باید مدینه بروی و بفهمی که شیعه ی علی با همین آستین های در دهان و بغض های فروخورده و داغ مظلومیت دیدن

شیعه شد .

مدینه دانشگاه مظلومیت  است .

و بقیع اگر بروی یک واحد مظلومیت شناسی را پاس کرده ای .

یا علی