نمی دانم تو را در لیست چیز های مورد علاقه ام بگذارم یا در لیست عزیزان تنفر زا.

مدام صدایت زیر گوشم است ، ترق ترق ترق .

شترق ترق شترق.

از طرفی از دستت کلافه ام و از آن طرف بدون تو باید دور تمام دوستان قدیمی ام را خط بکشم.

آقای صفحه کلید من در این دنیای مدرن _ که می خواهم سرش به تنش نباشد_ نمی دانم با تو باشم یا بی تو.

دقیقا در نقطه ی وصال انگشتانم با دکمه های تو که الان دیگر سیاه و چرک شده درد می کشم.

سر انگاشتانم گز گز می کند و دردم می اید.

من باید تا اخر عمرم به پای تو بسوزم و بسازم.چون تویی متصل کننده ی من به دوستانم.

عجب احمقی هستم من که دل بسته ام به چهار تا دکمه ی سیاه و چرک و کثیف که ممکن است هر آن نابود شود.

عجب احمقی هستم  من که یک صفحه ی پر از کلید را قرار دادم پل بین خودم و دوستان عزیز تر از جانم.

پایم گیر کرده است  بین دکمه های Alt و shift ات . ولم کن بگذار رها باشم.

بگذار به جای شکلک بغل با پاهایم بروم پیش دوستانم و محکم بغلشان کنم.

به جای شکلک گریه ، سرم را روی شانه هاشان بگذارم و اشک بریزم.

به جای این که با دکمه های تو روی صفحه ی اهنی ثبت کنم دوستت دارم ، بلند صدایشان بزنم و با تمام وجود فریاد بزنم که

آهای دوستان قدیمی من . .. . . من دوستتان دارم .

چه فاصله ایست بین این دوستت دارم و آن دوستت دارم .

*******

آقای صفحه کلید!!!!!!!!!

با این همه کلنجار من هنوزم که هنوز است 

نمی دانم تو را در لیست چیز های مورد علاقه ام بگذارم یا در لیست عزیزان تنفر زا.

*******

یخ کرده ام از این دنیای سرد و آهنی .