پیشانی ام را بر پیشانی خاکی ات می گذارم.

حالا شاید شبیه قطعه ی گلی شده است.

لبانم را نزدیکت می آورم و می بوسمت.

اشک هایم بی اجازه خیست می کنند.

تو فقط مرا نگاه می کنی.

تنها جمله ای که به ذهم می رسد این است:

خدایا غلط کردم.