فقط یک ضربه ی کوچک. یک تلنگر. یک دفعه فاجعه ای به بار می آورد .

گاهی بغضت دقیقا تا زیر دهانت بالا آمده که اگر سرت را خم کنی  ممکن است یک دفعه همه ی بغضت بیرون بریزد و زمین را خیس کند.

که اگر تکان بخوری ممکن است صدای گریه ات گوش آسمان را کر کند.

تنها یک تلنگر کوچک کافی است که بنشینی و فقط گریه کنی.

اشک هایت آرام و روان روی صورتت رژه بروند و تو باز با بی خیالی آن ها را پاک می کنی و دوباره و دوباره.

انگار پایانی ندارد .

فقط حرکتی کافی است تا دیگر نفهمی کجایی؟ چه کسی هستی؟  و فقط برایت مهم باشد که یک جایی و هر طوری شده از اشک هایت فارغ شوی.

که اگر در شاد ترین نقطه ی جهان باشی و در حال خندیدن ولی اشک هایت دیگر اجازه ی وجود روزنه ای را هم ندهند آن وقت دیگر مهم نیست که تو شاد باشی . مهم نیست که همه بخندند مهم این است که تو می خواهی جایی دور از همه  زمین زیر پایت را با اشک هایت آب دهی.

همین .

یا علی مددی