آهای ای معلمان نقاشی. . . .  . آهای ای اهالی هنر. . . . . .

 

من دلم رنگی جدید می خواهد.

 

خسته شدم از این همه رنگ های تکراری و بی رنگ و رو.

 

رنگ هایی که در ظاهر شادند ولی باطنشان اشباع شده از غم است.

 

آهای ی ی ی ای معلمان نقاشی. . . .

 

رنگی بسازید. همت کنید و  رنگی بسازید . رنگی که در ظاهر شاد باشد و هم در باطن.

 

رنگی می خواهم که با من سخن بگوید.

 

رنگی می خواهم که تمام نقاشیم را رنگارنگ کند.

 

رنگی ناشناخته.

 

خسته شدم از آبی و سبز و صورتی و مشکی و . . . . و . . . . .و. . . . .

 

رنگی می خواهم که همه ی رنگ ها به او حسودی کنند.

 

رنگی می خواهم که همه آن را دوست بدارند.

 

رنگی می خواهم که بهترین نقاشی ها را ترسیم کند.

 

رنگی می خواهم که همه ی سفید ها را سیاه کند.

 

رنگی که دنیا دنیا در پی آن باشد.

 

رنگ من با همه صحبت می کند. با هر کس به زبان خودش.

 

رنگ من سیاه نمی شود. رنگ من چرک و آلوده نمی شود.

 

رنگ من به دست هر نقاشی نخواهد رفت.

 

رنگی که همه با آن احساس شادی کنند

 

رنگی که دزد غم هاست.

 

شتاب کنید آخر چه کسی می تواند رنگ من را درست کند.

 

رنگ من ترکیبی از همه ی خوبی ها و شادی ها و مهربانی هاست.

 

رنگ من رنگارنگ ترین رنگ دنیاست.

 

یا زهرا