حتی برادرم هم از رنگ آمیزی کتاب هدیه های آسمانی اش بریده  . حتی دیگر به زور  نمره و امتیاز و ستاره و از این جور اراجیف هم حاضر

 نیست که هدیه های  آسمانی اش را رنگ کند .

من هم بریدم اما نه از رنگ کردن هدیه های آسمانی . از رنگ آمیزی مصنوعی دنیای بی رنگ دبیرستانی بودن .

دیگر این جا به زور نمره و امتیاز ستاره و عکس برگدون نیست . اینجا دیکتاتور  ، علم است . زور گویی بی رنگ  و بو .

زورگو !!!!

می گویند سالانه مردم زیادی در اثر گاز بی رنگ و بویی به نام . . . .

اسمش را گذاشته اند مرگ خاموش  .

ولی چرا کسی اینجا نمی فهمد که دبیرستانی بودن خود یک مرگ خاموش است .

مرگی بدون بو و رنگ.

فقط مزه دارد .

مزه ی تلخی که شاید هیچ وقت فراموش نکنی اش. مرگی که قربانیانش همه ی شادی هاییست که یک روزی به آن ها افتخار می کردی .

قربانی به نام نوجوانی . . . .

دیگر اینجا اگر دبیرستانت را رنگ آمیزی نکنی . از یک نمره یا امتیاز و عکس برگردون  ستاره محرومت نمی کنند .

تو را از آینده محروم می کنند . باید مداد رنگی ات را با زور به دستت بگیری  روی کاغذ زندگی ات فشار دهی  . تا رنگش کنی این

ماده ی بی رنگ و بی بو را .

تا یک دفعه مرگ خاموش به سراغت نیاید .

تا نمیری .

کاش برادرم یاد بگیرد که هدیه های آسمانی اش را رنگ کند .

وگرنه . . . .

یا حسین