آسمان که دلش می گیرد . عین بچه ها می زند زیر گریه. عین بعضی از بزرگتر ها جلوی گریه اش را نمی گیرد . تا بعدا در تنهایی اشک بریزد . آسمان مثل ما بچه ها نمی گذارد برای مدت طولانی دلش ابری باشد .

ما بچه ها هم کافی است آسمان را تیره ببینیم و بعد یک سوز سرما لپهای نرممان را بسوزاند . آن وقت لب هایمان را کج می کنیم و بعد بغض و یک دفعه لپ هایمان خیس می شود .

ما بچه ها مثل بزرگتر ها بی صدا و آرام اشک نمی ریزیم . مثل کسانی که دوست ندارند لحظه ای کسی اشک هایشان را ببیند . ما جلوی همه از ته دل گریه می کنیم. با صدای بلند . . .  

ما مثل بعضی از آدم بزرگ ها ریا کار نیستیم . مثل کسانی که می ایستند تمام قد – طوری که از هیبتشان می ترسی .- و با صلابتند اما اشک می ریزند . اشک را حرام می کنند انگار. با قامت راست ایستاده اند . ولی ما بچه ها هم می فهمیم که درونشان شکسته تر از دل آسمان است .

ولی ما کودکان آسمانی زمین وقتی گریه می کنیم . نمی توانیم صاف بایستیم . اولین اشک که بیاید ما هم با همان اشک هبوط می کنیم . می نشینیم زمین و پاهایمان را خم می کنیم و سرمان را رویش می گذاریم .

برایمان مهم نیست که بگویند بلند شو این چه وضع گریه کردن است مگر تو بچه ای ؟؟؟؟؟؟

 بعضی وقت ها انگار یادشان می رود که ما بچه ایم . یادشان می رود که ما هم مثل آسمان می مانیم . یعنی آسمان مثل ما می ماند . دلمان که بگیرد یادمان می رود که باید ادای بزرگی را در بیاوریم . حالا ما کودکان ، کوچکیم یا بزرگتر ها ، که ادای بزرگی را در می آورند و هیچ وقت هم موفق نیستند؟؟ به نظرت اشک های ما پاک تر است یا اشک های حرام شده ی بزرگتر ها . ما به آسمان نزدیک تریم . ما آبی تریم .

 راحت دلمان مثل آسمان تیره می شود ، بعد راحت بغضمان می شکند و بارانی می شویم ، و بعد گرمای آفتاب رنگین کمان را روی صورتمان نقش می زند .

ما کودکان آسمانی زمین هستیم .

یا صاحب الزمان