من دوست نداشتم وقتی وارد مدرسه می شم حیاطو با این وضع اسفناک ببینم

دوست داشتم اون آدمای آبی پوشو ببینم که دارن دور حیاط چرخ می زنن . . .

دوست نداشتم وقتی وارد پیلوت می شم ببینم  روی اون نیمکت سبز خالیه و خیلی زود بفهمم که مدرسه تعطیل شده . . .

دوست نداشتم مدرسه اینقدر ساکت باشه . . .

دوست نداشتم خانوم کریمی رو تنها تو اتاقشون ببینم . . .

دوست داشتم دوباره بچه های آبی پوش دور خانوم کریمی جمع شده باشن . . .  

دوست نداشتم وقتی وارد راهروی روبه روی معاونت می شم خانوم سید موسوی رو نبینم که دارن با ذوق و شوق روی تابلو چیزی نصب می کنن. . .

دوست نداشتم در کلاس اول ب رو بسته ببینم

دوست نداشتم وقتی روبه روی خانوم کریمی می شینم احساس کنم که چقدر مانتوی آبیم تنگ شده و این تلنگری بود برای . . . .

من دوست نداشتم در قبال سوال خانوم کریمی که می گفتن دیگه چه خبر  دست خالی باشم و هر چی به مغزم فشار بیارم نتونم حتی یه اتفاق جالب رو براشون توضیح بدم

من           دوست              نداشتم               احساس              دلتنگی کنم.

یا زهرا