بغلش کردم. بوسیدمش . از ته دل . لبانم نمناک شد .   یخ کرد .  یعنی اول  یخ کرد و بعد نمناک شد .

دستم را روی سرش کشیدم . کچل بود . فندق چشمانش را نوازش کردم . و نخ قرمز لبانش را صاف و صوف کردم.

دلم برایش تنگ می شد .

می ترسیدم دیگر نباشد . عروسک یخی من .

شالم را دور گردنش نداختم . دماغ نارنجی اش را قلقلک دادم .

اشک روی لپ هایش قندیل بست .

نمی خواست تنها بماند در این شب برفی . . . .

ولی چه کنم که من مثل او آدمِ برفی نیستم.

من آدمم و فقط یک برفی از  او کمترم .

دوباره،

بوسیدمش . از ته دل . لبانم نمناک شد . یخ کرد . یعنی اول یخ کرد و بعد نمناک شد .

تنهایش گذاشتم و دیگر نخواستم ببینم که قندیل اشک هایش زیر پایش ریخته.

آخ .

عروسک برفی من .

یا زهرا