ـ آقا ببخشید آدرس تعویض دل های فرسوده کجاست ؟

ـ ببین دخترم . از میدان رهایی  که می گذری . باید بالا بروی . بعد می رسی به خیابان لبخند . آن جا ایست بازرسی دارد . باید لبخند بزنی تا اجازه بدهند ادامه ی

مسیر را بروی .

ـ خب آخه که من نمی توانم با این دل مچاله شده لبخند بزنم .

ـ این دیگر مشکل خودت است . اگر می خواهی به آن جا بروی باید از این ایست بازرسی رد شوی . بعد می رسی به یک فلکه که اسمش تصمیم است .

از هر که آن اطراف است . بپرسی فلکه ی تصمیم کجاست نشانت می دهند . فلکه ی تصمیم را که بالا می روی می رسی به یک دور برگردان . هرگز و هرگز از آن دور

برگردان نرو . وگرنه  . . . .

ـ وگرنه چه ؟

ـ وگرنه دیگر نمی توانی بروی به محل تعویض دل های فرسوده . بعد که فلکه ی تصمیم را بالا رفتی می رسی به خیابان دوستی . در خیابان دوستی که کمی قدم بزنی

می رسی به کوچه ای که شهرداری منطقه اسمش را گذاشته صداقت . کوچه صداقت عین این کوچه باغ های قدیمی تهران است . معروف است . از هر که سوال

کنی نشانت می دهد .

در کوچه صداقت یک گاراژ گنده است که سردرش روی یک تابلوی گنده نوشته اند لج بازی با ما  ممنوع . حتی شما دوست عزیز . 

باید این جمله را جدی بگیری  . هر چه تعمیر کار های دلت گفتند گوش بده و لج بازی نکن . وگرنه تو می مانی این دل مچاله شده ات .

از در گاراژ که وارد می شوی آن جا راهنماییت می کنند که کجا بروی تا دلت را تعویض یا تعمیر کنی . ممکن است فقط یک چسب شیشه لازم داشته باشد یا ممکن

است کلا دلت را تعویض کنند .

ــ ممنونم آقا  . ببخشید مزاحم وقتتون شدم . می خواید با ماشین تا مسیری که می خواید برسونمتون .

ـ نه دخترم . فقط زود تر برو تا دلت دیگر از فرسودگی در در نیامده و اوراقی نشده . زود تر برو . زشت است کسی این طوری ببیندت . حال آدم گرفته می شود . زودتر

برو .

ـ چشم چشم . خداحافظ .

ـ خدا پشت و پناهت دخترم .

خدا پشت و پناهت .

یا زهرا

چرا این قدر آدم های مصنوعی زیاد شده اند .

مصنوعی می خندند . مصنوعی گریه می کنند . مصنوعی دلسوزی می کنند . مصنوعی دعوا می کنند . مصنوعی قهر می کنند .

و مصنوعی دل آدم را مچاله می کنند .

بدم آمده از آدم های مصنوعی .

پینوشت : تازگی ها که لبخند می زنم . لبم ترک بر می دارد . لبم مثل دلم شده است کویر .

بابا دست کوچکش را گرفت و گذاشت روی موس . گفت تکانش بده . دختر تکانش داد . و فلشی سفید رنگ روی صفحه تکان تکان خورد .

پدر گفت موس یعنی موش . می بینی چقدر شبیه موش است . دمش را ببین و سیم موش را گذاشت درون دست های دختر . دختر با شیطنتی پرسید :

پدر اگر دم موش ها را هم بکنیم مثل مارمولک ها دمشان دوباره تکان تکان می خورد ؟ پدر لبخندی زد و گفت نه .

دخترک دوباره موس را تکان داد . و فلش باز هم چپ و راست شد . پدر گفت دیدی چه قدر ساده است . حالا اگر چشم هایش را فشار دهی می توانی چیز

های روی صفحه را انتخاب کنی . دخترک تند تند دست کرد توی چشم های موش و آن ها را فشار داد . پدر گفت : به فشار دادن چشم های موس می گویند

کلیک . حالا دماغ موس را بالا و پایین کن . ببین صفحه ات بالا و پایین می شود . دخترک با دو انگشت اشاره و شستش و با ظرافتی خاص دماغ موش را

گرفت آن را به سختی بالا و پایین کرد و به صفحه نگاه کرد . با نا امیدی به پدر گفت: سخت است . تازه ممکن است موش خفه شود . پدر گفت : موش ها

که با دماغشان نفس نمی کشند . دختر با زیرکی گفت : دماغ نه . مامان می گوید دماغ بی ادبیست . باید بگویید بینی . پدر لبخندی می زند و می گوید :

موش ها که با بینی شان نفس نمی کشند . دختر می گوید این که موش نیست موس است . پدر کلافه می شود و می گوید : خب موس ها هم  با

دماغشان نفس نمی کشند . دختر راضی و ناراضی موس را بوس می کند و می گوید : دلم برایش می سوزد . پدر با نگاهش می پرسد چرا ؟ و دختر بی

معطلی می گوید . آخر تمام موش ها مو دارند و نرمند و وقتی بهشان دست می زنی خیلی گرمند اما این هم کچل است . هم سرد . انگار خیلی بیچاره

است . پدر یواشکی می گوید : آرام تر بگو ممکن است که بشنود و ناراحت شود . دختر در گوش پدر آرام می گوید : خیلی هم تنهاست  .

پدر دست های دخترک را می پوسد و می گوید . نمی دانم . همه ی موس های دنیا تنها هستند . چون هر کامپیوتر یک موس لازم دارد .

پادشاهشان اجازه نمی دهد دو تا موس در کنار هم زندگی کنند . دخترک نا امید می شود . می گوید چرا با پادشاهشان صحبت نمی کنی که اجازه بدهد او

را از تنهایی در بیاوریم . پدر می گوید آخر درون این جعبه ی سفید است . من نمی بینمش . حتی صدایش را هم نمی شنوم . دخترک اخمو می گوید چه

پادشاه وحشت ناکی . . .

موس را بلند می کند و می گذارد روی گوشش . کمی تکانش می دهد . هیچ صدایی از درون دلش نمی آید .

- نکند مرده . آخر صدای قلبش را نمی شنوم .

ـ نه نه . صدای قلبش را وقتی می شنوی که چشم هایش را فشار دهی . صدای قلب موس ها بستگی به این دارد که چقدر با آن ها بازی کنی . چقدر

کلیک کنی . هر وقت که دو تا چشم هایش را فشار بدهی صدای قلبش را می شنوی . موس ها تا زمانی زنده اند که با آن ها بازی بازی کنی .

دخترک آرام آرام کلیک می کند  و با دهانش صدای قلب موس را در می آورد . توپ توپ . توپ توپ . توپ توپ .

 دوباره دستش را روی بدن بی موی موس می کشد . و از ته دلش آرزو می کند که حداقل او مو در بیاورد و کمی گرم تر باشد . دعا می کند که پادشاه درون

جعبه ی سفید از بین برود و بتواند برای موس یک موش بخرد . تا او دیگر هیچ وقت تنها نباشد و قلبش درست درست کار کند . پدر دو دست دخترک را از روی

موس بر می دارد و این دفعه می گذارد رو ی صفحه کلید . . . . دختر با تعجب به شکلات های سفیدی نگاه می کند که روی یک صفحه برای او چیده اند  . . .

یا علی مددی .

تنها بودی . خاک گرفته و دودی . به همه هشدار می دادی که اینجا سر پیچ است . راست قامت ایستاده بودی سر پیچ . صورت مثلثی ات را به همه نشان می دادی .

مردم دوستت نداشتند . نگاهت نمی کردند . اگر هم می کردند . می گفتنتد این چیست که دیگر اینجا سبز شده . اما تو سبز نشده بودی تابلوی مثلثی شکل من .

تو را گذاشته بودند آن جا تا همه بدانند که اینجا در محدوده ی خطر است . اینجا سر پیچ است . اینجا باید مواظب بود . تو دوست نداشتی سر سال تحویل کسی

یتیم شود  . تو دوست نداشتی همسری شب ها کابوس جاده و کامیون را ببیند . تو دوست نداشتی که پسری از هشت سالگی مرد خانه شود . تو تابلوی خطر بودی .

تو را گذاشته بودند سر پیچ جاده تا به همه بگویی که اینجا مواظب باشید . صورت مثلثی شکلت را از هیچ کس پنهان نمی کردی . می گذاشتی همه علامت تعجب

روی صورتت را ببینند . تعجب کرده ای از این که چرا هر بار بعد از این که همه را از مرگ  نجات می دهی باز تو را نمی بینند . باز وقتی به تو می رسند لعنتت می کنند 

که چرا مجبورند نگاه هایشان را خرج تو کنند . ناراحت نباش تابلوی خطر من . ناراحت نباش . اگر همه دنیا هم از تو و دوستانت بدشان بیاید من  با تمام  وجود از شما و

صورتک های مثلثیتان دفاع می کنم . باید قدر تو را دانست . تو مترسک سر جاده نیستی . تو تابلوی عزیزی هستی که فقط به فکر دیگران است و برایش اهمیتی ندارد

که هر سال زیر برف و باران و آفتاب و داغ اشک می ریزد و باز با چهره ی مثلثی اش و با گریه می گوید :

خطر . اینجا پیچ جاده است .  لطفا به خاطر خودتان مواظب باشید .

یا مهدی

مردمانی که نخ های بادبادک کودکی را بریده اند با چنگ و دندان .

و بی حساب زندگی می کنند .

و وقتی می گویی خدا ماشین حساب بر می دارند و محاسبه اش می کنند . تا ببینند ارزشش را دارد برای خدایی ؟

نقل دروغ می خورند و ماء الشعیر ریا .

و و چه چربی وحشت ناکی از گوشت تازه ی برادر مرده شان دور دهانشان مانده و انگار پاک نمی شود .

دست هایشان کرمه بسته از کثیفی پول هایی که لحظه لحظه می شمرند .

و شهرشان بوی گند آشغال دانی دنیا را می دهد .

خدایا از ته قلبم شکرت را می کنم که حداقل فرق بین زباله و طلا را می دانم .

عجب خدایی هستی تو که من هر چه فکر می کنم باز هم کم می آورم در برابرت .

دلشان را بشکن که دلم را بد جور شکستند .

و من اگر تو را نداشتم زیر سیل هجوم این مردمان خرد می شدم .

قربان خدایی کردنت . ای مهربان ترین مهربانان عالم و ای معشوق و محبوب تمام معشوق ها و محبوب ها .  

یا علی

به غروب روز سیزده بدر فکر کن .  . . . .

پرده را کنار می زنم و به شهر نگاه می کنم . روشن روشن است . ماشین ها نقطه ای شدند و تند تند حرکت می کنند .

از فردا همه مشغول کار می شوند . از فردا دیگر باید  برای تعطیلی  های یکی دو روزه  روز شماری کرد .

می دانی ولی در انتهای دلم چیزی خوش حال وول وول می خورد.

خوش حالم که در اوج روز مرگی قدر تعطیلی و غیر تعطیلی را می دانم .

قدر کار و بی کاری را .

قدر دوستی و بی دوستی را خوب می فهمم .

شاید هیچ وقت فکر نمی کردم که دلتنگ کلاس اول مدرسه ای شوم که ماه ها پیش از غریبی درونش می ترسیدم .

خوش حالم که سال تحصیلی هم دارد نفس های آخرش را می کشد باید برای تابستان روزشماری کرد . تابستان زود تر بیا که دیگر طاقت دلتنگی ات

را ندارم .

در دلگرفتگی این غروب کذایی چقدر یک بستنی می چسبد   . . . .

خاطراتم را مشت مشت می ریزم در مغزم  .

 امروز عصر هوای مرور کردنش را داشتم .

هوای بو کردنش را . گرد و غبارش را بگیرم  و بعد دوباره مثل قدیم ها رویش دست بکشم .

آبی بزنم . اشکی بریزم . بارانی اش کنم . طوفانی اش کنم .

خاطراتم این روز ها خیلی گردو خاکی شده اند . باید هر چند روز یک بار در مغزم را باز کنم و خاطراتم را بریزم روی فرش .

بعضی هاشان خیلی شیطانند . قل  می خورند زیر تخت . بعضی هاشان غمگینند و کز می کنند گوشه ی دیوار .

 بضی هاشان هم آسمانیند و انگار اگر نگهشان نداری می خواهند اوج بگیرند .

یکی از خاطراتم قل خورده است و رفته است زیر مبل راحتی پذیراییمان . من هم با خط کشی بلند افتاده ام دنبالش و هر چه دستم را دراز می کنم نمی توانم بگیرمش.

خاطره بازی چه کیفی میدهد در این تعطیلی های حوصله سربر عید . چه کیفی میدهد .

شما هم امتحان کنید . به امتحانش می ارزد . کافی است در مغزتان را باز کنید و خاطراتتان را رها کنید روی گل قالی وسط اتاقتان .

یا زهرا