خط اول تقویمم . درست اول اول دفترچه در یکم فروردین . می نویسم . دوباره سلام بهار من . دوباره سلام شکوفه های تازه متولد شده که پیراهنتان بوی نم باران می دهد . دوباره سلام هوای ابری بی ریای بهاری .

 دوباره سلام . خوش آمدید به صفحه ی یکم فروردین دفترچه ام . شکوفه ای را که از درخت  کنده ام می گذارم لای ورق های اول و دوم و فروردین تا بهاری تر شوند . کاغذ اول و دوم فروردین که بوی بهار بگیرند همین طور

تا آخر صفحه های تقویمم بوی بهار می گیرد . بوی بهار برای برادرم در چاغاله بادام و گوجه سبز و کیک تولد خلاصه می شود و برای من در بوی شکوفه و بوی سمنوی هفت سینو صدای تنبک حاجی فیروز های سر چهار

 راه که روسیاهی از زمستان برایشان باقی مانده . می خواهم تقویمم بوی فال حافظ لحظه ی سال تحویل را بدهد و مزه ی بوس های آبدار بر لپ های تیغ تیغی پدر . بوی بهار را دوست دارم . شاید آدم برفی پارسال هم

دوست داشته باشد بویش را و هوایش را . شاید آب شدنش می ارزد به استنشاق بوی بهار . به حس کردن بوی نم باران  . خلاصه در تقویمم و بوی شکوفه اش غرق شده ام . کاش تمام سال بهاری باشم . و دیگران را

بهاری ببینم .

دوباره سلام بهار من .

یاعلی

دیگر ننه سرما هم آخرین دانه های برفش را برایمان فرستاد . دیگر ته نم نم های اشک های خداحافظی اش است که می آید .

ننه سرما عمو نوروز را بعد از یک قهر حسابی راه می دهد خانه .

هفت سینش را چیده . خانه را با جارو برقی حسابی برق انداخته . پنجره ها  را دستمال کشیده . و کافی است تا دکمه ی در باز کن را بزند .

در را باز می کند . و عمو نوروز هم پس از ماه ها داخل خانه می شود . موهای ننه سرما را بو می کند . دست های همدیگر را می گیرند .

دست های گرم عمو نوروز سردی ننه سرما را خنثی می کند . عمو نوروز کرسی را جمع می کند . کفش های سیاهش را می گذارد گوشه ی در .

امشب می خواهند در آسمان کنار پای پرندگان در حال پرواز سیگارت بندازند . و بعد از ماه ها کلی با هم بخندند . امشب چهارشنبه سوریست و آن ها بعد از سیگارت ها

می نشینند و با هم ماهی دودی می خورند . عمو نوروز هم تنبکش را آماده میکند . شب است و برای ننه سرما عاشقانه تنبک می زند .

هوا سرد است ولی من می دانم به محض این که عمو فیروز پایش را بگذارد در خیابان آسمان هوا کم کم  رو به گرمی می رود و شکوفه ها به دنیا می آیند .

این شب ها شب خداحافظی عمو نوروز با ننه سرماست . ننه سرما کوله اش را جمع می کند و تا برود ولایت .

 و عمو نوروز هم تمام عید سر ماموریت است . امشب تنها شبیست که می توانند همدیگر را سیر نگاه کنند .

این شب ها شب های خداحافظی ننه سرما از عمو نوروز است .

به امید وصال دوباره شان .

خدا حافظ ننه سرمای مهربان و پیر خاطره هایم .  . .

من هم نقاشم .

من هم نقش های زیبایی می کشم روی کاغذ سفید .

من هم رنگ می کنم احساساتم را و خیالم را .

من هم بلدم که خط بزنم . با نقطه کار کنم .

من نقاش خوبی هستم .

کافی است رنگ کلمات را برداری و . . .  

رنگ سیاه داریم تا سفید

غمناک هست تا شاد .

کلمات رنگارنگ را هم داریم که به درد نقاشی های شاد می خورد .

قلم قلم مو مانندت را هم بردای . مو ندارد . یک نوک دارد که تو با آن عشق می کنی موقع نوشتن .

کاغذت می تواند صفحه ی یادداشت جدید پارسی بلاگ باشد ، می تواند صفحه ی سفید کاغذ باشد یا نه اصلا می تواند صفحه ی زندگی باشد .

نگران نباش . رنگ هایت محدود نیستند . تو می توانی رنگ به رنگ . مدل به مدل . سیاه تا سفید را بپاشی روی صفحه ی زندگی ات .

خودت را غرق می کنی در رنگ کلمات و بعد بازی بازی می کنی .

من هم نقاشی می کنم . من هم نقاشم . بوم من شاید با تمام بوم های نقاشان دیگر فرق کند . چه فرقی می کند بوم پارچه ای یا صفحه پارسی بلاگ .

نقاشی را با تمام وجود دوست دارم . نه آن نقاشی را . این نقاشی را . قلمی بدون مو . رنگ هایی نا محدود . و یک صفحه ی مجازی .

زندگی قشنگ می شود با رها شدن در استخر کلمات رنگارنگ . کلمات را دوست دارم . خیلی زیاد . شاید اندازه ی خیالتم .

خیالاتم و احساساتم بدون رنگ کلمات معنی نمی دهند . باید یکی باشد تا خیال های عجیب و غریب مرا روی صفحه نقش بزند .

نقاشی این دفعه ام خوب است ؟

نگاهش کن .  . . . .

آدم ها ابله شده اند یا نه . همه خودشان را زده اند به کوچه ی علی چپ ؟؟؟

انسان ها زیادی زمینی شده ا ند یا نه زمین ، زمین گیرشان کرده ؟؟

من زیادی بی پرده شده ام یا نه مردمان این شهر خود را پشت  پرده و زیر پرده پنهان کرده اند ؟

من کم تحمل شده ام یا نه انسان های این دنیا بی قید و بند بدی می کنند ؟

من باید خسته شوم یا نه مردمان این زمانه باید بار سفر ببندند به بیابان ؟

من بی خود شده ام یا نه مردمان این زمانه باید بگریند از حماقتشان ؟

نه انگار اتفاقی افتاده . انگار پیمانی بسته اند انسان های زمینی این شهر .

پیمان بر بد بودن . پیمان به دل شکستن .

نه انگار اینجا . همین جا همه عادت کرده اند به ذلالت . به ترس . به بدبختی .

شاید کسی هست که مانع خوبی می شود .

نکند که آدم بد های قصه های مادر بزرگ سر از قصه ها در آورده اند و دوباره می خواهند همه چیز را آلوده کند .

کسی نیست که به من بگوید مگر تو ایمان نداری به حق .

مگر نمی د انی پایان همه ی قصه ها و اتفاق های دنیایی مثل شاهنامه و قصه های مادر بزرگ خوش است .

اما تا کی .

نکند من طوری دیگر شده ام و دیگران درست اند .

نکند من دارم بیراهه می روم . نکند صراط مستقیم را اشتباهی به من نشان دادند.

من به مانند کسی می مانم که راهی را دارد آرم آرام و با اطمینان می رود و مردمانی عجیب و غریب مخالف جهت او تند تند و بی فکر ــ انگار کسی دنبالشان کرده باشد ــ می دوند و مدام به تو طعنه می زنند .

آهای . اگر من هم مثل این ها در طوفان های بی حسابشان و در خلاء خوبیشان غرق شوم .  چه کسی جواب در به دری دلم را می دهد ؟

می خواهم خوب بمانم .

آیا کسی هست که مرا یاری کند ؟

یا صاحب الزمان . . . .. . چرا نمی آیی آخر ؟

دلای آبی همیشه .  . . . .

می مونن بی یار و یاور . . . . .

پشت سر هم تکرار می کرد .

یعنی من که دلم کمی آبی شده .

بی یار و یاور تر هم  بشوم ؟

می ترسم که که هر چه آبی تر شوم .

بی یار و یاور تر شوم .

نکند که . . . . . .

یا مهدی

پیوشت : در غروب شلمچه و شب جمعه هم که هر چه منتظر شدیم صدایت را نشنیدیم . دیگر چه انتظاری می رود از این تهران خاک گرفته ؟؟؟؟

تا کی باید منتظرت باشیم  ؟ ببین چقدر آبی شده ام !!! نگاهم کن آقا  .

سفره را پهن کن .

امسال می خواهی سفره ی هفت سینت با تمام سفره های هفت سین دنیا فرق کند .

سفره ی آبی را روی طاقچه ی دلت پهن کن . آبی باشد . یادت که نرفته همین آخر های سال بود که آسمانی شدی . فتوحاتت که یادت نرفته .  مگر تو ادعا نمی کردی که فاتح دو آسمان خدا شده ای ؟؟؟

اول چند تا سیب های صداقتت را بردار بگذار جلوی جلوی سفره . که معلوم باشد سرخی صداقتت .

سکه های معرفتت را از درون قلک دلت بیرون بکشو بگذار سمت راست سفره . نزدیک قرآن . امسال می خواهی با معرفت تر و مهربان تر از سال قبل باشی .

جوانه های قلبت را هم بکن و به جای سبزه بنداز در تنگ ماهی مظلوم دلت که سال هاست از تشنگی مرده .  یادت نرود همراه با جوانه های قلبت کمی آب هم درون تنگ بریزی . خدا را چه دیدی ؟

شاید ماهی دلت دوباره زنده شد .

کمی هم سماق بریز  روی شیرینی هایی که روی  قلبت  چسبیده . آخر می ترسم این قدر شیرین باشد که دلت را بزند .  شیرینی زیاد حال آدم را بهم می زند . بعضی وقت ها

باید طعم ملس زندگی  را هم حس کرد .

سنجد را هم بگذار پشت آینه شمعدان . قایمش کن . زیاد بخوری دوباره شیرینیش می چسبد به قلبت و ول نمی کند . پنهانش کن برای روز مبادا .

برای روز هایی که تلخی این دنیا داشت مزه ی دهنت را عوض می کرد . برای روز هایی که عادت کرده بودی به تلخی چشیدن .

بگذار برای آن روز ها که شیرینی سنجد های زیر دندانت یادت بیاورد که تلخی هیچ وقت باقی نمی ماند و روزی فانی می شود .

سیر را بردار . می دانم دل  خوشی از او نداری . اما بیا دوستی کن . بیچاره چه گناهی کرده که بد بو آفریده شده . کلی بخشنده است . باور کن کلی خاصیت دارد .

این طور نگاهش نکن . تحقیر آمیز   . . . . بگذار او هم جایی داشته باشد در سفره ی آبی ات . آخر اگر او نباشد که هفت سینت کامل نمی شود . سیر عین دارو می ماند . تلخ و بد بوست اما

کلی خاصیت دارد . او را هم بگذار آن گوشه موشه ها .

می ماند سنبل که پر است از آرامش و آسودگی . آرامش و آسودگی بنفش است . رنگ سنبل. آن را هم بردار بگذار کنار قرآن . و دعا کن امسال هم دلت اشباع شود از آرامش .

دعا کن دلت امسال سنبلی باشد .

حالا شمع های دلت را روشن کن . بگذار اتاق قلبت نورانی باشد . نورانی نورانی . نه از آن نور های مصنوعی که همه جای شهر پاشیده اند نه .

از آن نور ها که می درخشد . از آن نور ها که بقیه ی قلب ها را هم بدون حضورشان روشن می کنند .

چیزی نمانده به سال تحویل . قرآن را بگیر دستت . خودت باش با نور اتاق قلبت . و عکست که در آیینه شمعدان دلت افتاده . و سفره ی هفت سینت که هیچ جای دنیا نظیر ندارد .

بیا امسال جور دیگر عید را بگذران . بیا امسال خودت باش و قلبت . بیا امسال قلبت را غبار روبی کن و دستمال بکش . راستی چند وقت است که به خانه تکانی دلت  نرفته ای ؟ 

آماده باش . مبادا سال تحویل شود و تو غافل از خودت و قلبت همین طور مبهوت نشسته باشی !!!!

یا مهدی !!! ادرکنی !!!

چشمانم را باز کردم .

جز خاکستری سقف در هوای تاریک اتاق چیزی ندیدم . نیم خیز بلند شدم . پرده کشیده بود . و تمام شهر معلوم بود . ماشین ها اندازه ی یک نقطه بودند و با سرعت نور از برابرم می گذشتند .

شهر روشن بود . روشن روشن . چقدر آسمان بالای سر شهر بزرگ بود . پر از ابر . من بودم پشت پنجره ی خاک گرفته ی اتاقم .

و سفیدی سقف که در اثر تاریکی خاکستری بود . و شهر کوچک که انگار زیر پایم بود . ماشین بود  و چراغ های بلند . و گنبد مسجد از لا به لای برج های هرم مانند غریبانه پیدا بود .

دیگر نه خاک ترک خورده بود . نه حصاری که مشرف به مرز کربلا باشد .  و نه سیم خارداری که پشتش تابلوی خطر مین زده باشند .

شهر بود و حقارتش و مظلومیت گنبد و ماشین هایی که به اندازه ی یک نقطه بودند و با سرعت نور از برابرم می گذشتند .

و آسمان ابر گرفته و غبار آلود که بی خیال فقط سربار شهر بود . شهر کوچک و تنگ بود . پر از دود  بود . و یک شادی مصنوعی که حالت را به هم می زد .

نه استخوانی . نه شهید گمنامی . نه پلاکی که رویش یا صاحب الزمان بدرخشد .

تا  می توانی غربت و آلودگی پیدا می شد .

به جای آرامش و صفا  .

این جا دیگر جنوب محل تلاقی عشق و ایمان نیست . اینجا همان تهران خاک گرفته و دو روی خودمان است که چهره ی کثیفش را پشت تیر چراغ برق های بلند شهر پنهان کرده .

بله . اینجا تهران است . نه محل اشک است . نه محل آرامش و نه هیچ چیز دیگر . اینجا محل روزمرگی ها و کثیفی هاست .

اشتباه نکن . اینجا تهران است .

یا صاحب الزمان .