خانه ی مرد تنها خانه ای بود که پنجره نداشت . یک دیوار سرتاسری که وصل می شد به یک در ابی پوشیده با یک پارچه ی سیاه . 

کاغذ اعلامیه خیلی وقت بود که نم کشیده بود . کلمه هایش خیس باران بودند . کلمه ی مرحومه کج و معوج شده بود و مسجد محل کمرنگ .

هیچ نوری راه نفوذ به خانه اش را نداشت . آخرین بار اهالی روستا او را روی سکوی وسط میدان دیدند که فریاد می کشید و به همه می گفت که فریب پنجره ها را نخورید .

همه می دانستند مرد دیوانه شده . دکانش را هم  بسته بود .  پنجره درست می کرد . با چوب های جنگل که  هر صبح برایش می اوردند قاب های کوچک و بزرگ می ساخت .

همه ی پنجره های روستا مدیون دست های مرد بودند . پنجره هایی که یک طاقچه به ان وصل بود  و یک گلدان گل سرخ روی  آن . هیچ پنجره ای  را نمی دیدی که گلدان گل سرخ رویش پادشاهی نکند . 

آخر همسر مرد عاشق گل سرخ بود و مرد عاشق همسرش . مرد فقط به شرط گل سرخ برای اهالی پنجره می ساخت . به شرط این که جلوی پنجره شان همیشه یک گلدان گل سرخ خود نمایی کند .

ولی دیگر خانه ی مرد نه پنجره ای داشت . نه همسری و نه گل سرخی . حالا جای ان تصویر قاب پنجره و صورت سفید همسرش که زیر زیرکی او را از پشت برگ های گل سرخ نگاه می کرد

یک دیوار سرد و خاکی بود . یک دست . همان روز که صورت سفید همسرش سفید تر شده بود و با همان لباس که شبیه لباس عروس ها بود دفنش کردند او هم پنجره ی خانه اش را خراب کرد .

پنجره ای که خود او ساخته بود برای دل همسرش و گل سرخی  که آن روزها شاد تر از همیشه بود .

نفهمید چه طور  گلدان گل سرخ از روی طاق پنجره افتاد و شکست . دل مرد هم شکسته بود . دل مرد هم از تمام پنجره های بی وفا شکسته بود .

از قاب  هایی که روزی به زیبایی تمام عکس همسرش را به خاطر سپرده بودند و حالا هیچ نبود جز سیاهی . خالی و تهی .

مرد دیگر از همه ی پنجره ها متنفر بود . از همه ی قاب های چوبی با حاشیه ی سرخ متنفر بود . مرد دیوانه نشده بود . او فقط دلش شکسته بود .

مرد فقط تنها شده بود و شکست خورده بود از تمام پنجره هایی که روزی خودش با دستان خودش آن ها را متولد کرده بود تا همیشه گل سرخ ها در پناه ان آرام بگیرند . 

تا مرد ها دلگرم باشند به قابی با حاشیه ی سرخ و صورتی که تمام خستگی شان را از بین می برد .

راستی که مرد چقدر تنها شده بود .

یا علی مدد .

یادم باشد به بچه های کلاس بگویم :

که درکشان می کنم .

یادم باشد به یادشان بیاورم که من عاشق ان ها هستم .

یادم می ماند که تک تکشان را دوست بدارم .

و یادم باشد احمقانه ترین چیز را وسیله ی قضاوت بین ان ها قرار ندهم . 

یادم باشد که آخر سال لپ هایشان را ببوسم و بگویم که تا سال بعد بی قرار دیدارتان هستم .

شاید بچه های کلاس من برای اولین بار هیچ وقت از وجود موجودی به نام مدرسه و اتمام تلخ همیشگی تابستان نرنجند .

شاید بچه های کلاس من عاشق مدرسه باشند .

شاید  . . . .

به امید تحقق تمام شاید های دنیا . . . .

من معلم خواهم شد و انتقامم را از تمام روز های تلخ شهریور خواهم گرفت .

روز هایی که بوی مهر بدجور دلهره می اورد .

یا صاحب الزمان . . .

به چشمان پدر دوباره چشم می دوزد تا مطمئن شود که اشک های او را نمی بیند . تا مطمئن شود پدرش سال هاست که نا بینا شده .

آرام طوری که در آن همهمه کسی صدایشان را نشنود به پدر می گوید .

" بابا ! یعنی می شود ما هم روزی این فیلم را با هم ببینیم ؟ دو نفری؟! "

پدر لبخندی می زند . " معلوم است که نمی شود . آخر من که چشم ندارم . " پسرک انگار که چیزی تازه را کشف کرده باشد پدر را می بوسد و می گوید .

" خب من در حالی که فیلم را می بینم ، برای شما هم توضیح می دهم . "

پدر می گوید " خوب است پس مشکل حل شد ." پسرک بی اختیار اشک هایش روی کاشی های پیاده رو می ریزد و به تمام لحظات شادی که قرار است روزی در سینما بگذرانند لبخند می زند .

به خودش قول می دهد که برای پدر همه چیز را بگوید . مو به مو . لحظه به لحظه . حتی ان جا که قهرمان فیلم در خیابان عاشق می شود . حتی ان جا که صدای ضبط ماشین تا درجه ی

آخر بلند است و صدای دخترک گل فروش را نمی شنود . حتی زمانی که در عروسی اش غذا ها را روی میز می چیند . و حتی لحظه ای که تیتراژ بالا می اید .

همه را برای پدر بگوید . اسم ها را بخواند . بگوید بابا کارگردانش آقای بی خیال زاده است و تهیه کننده اش آقای بی خبر . برای بابا بخواند که ته فیلم نوشته اند با تشکر از تمامی دخترک های گلفروشی

که برای ان صحنه به قهرمان فیلم التماس کردند  و با تشکر از تمامی کسانی که این فیلم را دیدند و به جای خنده ، اشک ریختند .  پسر هم ذوق کند از این همه تشابه اسم . از این که او هم 

فقط گریه کرده است وقتی دخترک گلفروش گریه کرده . از این که او هم اشک ریخته است در عروسی .

" بابا  آمدند . فیلم تمام شده . شروع کن . بزن . سازت را کوک کرده ای ؟ "

پدر سه تارش را روی پایش می گذارد . خنده ی مستانه ی عابرانی که از در خروجی سینما می ایند حواسش را پرت نمی کند . خیلی وقت است که عادت کرده

بین این همه همهمه سازش را کوک کند . شروع می کند . عابران می خندند و رد می شوند و بابا ساز می زند . 

پسر گریه اش را با اهنگ تنظیم می کند . گریه ای بی صدا و فریادی بی صدا تر . منتظر است . شاید کسی باشد که آن ها را امشب مهمان پول خرد های ته جیبش بکند .

شاید امشب پسرک به آرزویش برسد .

یا علی

سر جاده ی سحر . آن جا که خورشید بی دریغ می تابد و صدای اذان از گلبانگ مسجد به خوبی شنیده می شود . همان جا که سجاده ام را پهن کرده ام .

قرارمان را همان جا می گذاریم .

من با کوله ی اشک هایم می ایم  و با دسته گلی که شاخه به شاخه اش بوی عبادت می دهد . بوی پاکی . بوی بندگی . 

نگران نباش ، کفش هایم راه را بلندند . راه سحر .

می ایستم سر جاده و تو می ایی چشم می دوزی در چشمانم و انتظار را واژه به واژه می خوانی و من غرق تو می شوم . ان جاست که دل کندن سخت است .

مگر این که تو دلم را ببری تا سال بعد . تا سال بعد موقع پیشواز بیایی و دوباره با دلم بازی کنی . فقط در این صورت است که می توانم با تو خداحافظی کنم .

این که دلم را با خودت ، ببری . و من بی دل شوم تا رمضان سال بعد .

می ایم . می ایم تا هم دلم را جا بگذارم و هم با تو خداحافظی کنم . و تو جاده را بگیری و بروی و من تو را خوب به خاطر بسپارم . تا مبادا ماه ها تو را از من بگیرند . تا مبادا تو را فراموش کنم .

.

.

.

خدا نگهدارت رمضان . ماه خوبی ها . منتظرت می مانم . تا وقتی که دوباره برگردی و من دوباره با تو عشق بازی کنم .

خدانگهدارت  . . . .

.

.

.

دوباره ما ماندیم و بی قراری هایمان که دیگر نمی دانیم به چه امیدی آرامشان کنیم . 

به چه امیدی ؟

عید رمضان مبارک . . .

یا علی مدد  . . .

و قطار نماد رفتن است . نماد بی وفایی . نماد نماندن . . .

و تو چه خوب می توانی قطار باشی . چه هنرمندانه سوت وداع دردناک قطار را  به یادم می اوری .

و من چطور نقش چشم به راهی را بازی کنم که گل های وداع را ترو تازه برایش به یادگار گذاشته ای .

و تو . . .

تو چقدر زیبا هم کارگردانی . هم نویسنده . هم بازیگر . هم صدا . هم تصویر . هم کات .

پس کی این فیلم مسخره را کات می دهی ؟

تا کی باید برای بازگشتت  یک کاسه اشک پشت قطار بریزم و تو بی رحمانه بگویی دوباره این صحنه را تکرار می کنیم . 

و تو دوباره و دوباره مثل قطار بروی و پشت سرت را ــ و اشک های پاکی که برای بازگشتت ریخته ام را ــ هم نگاه نکنی حتی .

و این انتهای بی عدالتی است .

که تو همیشه ی خدا نماد باشی و من حقیقتی تلخ .

تو همیشه ی خدا خودت نباشی و من صادقانه دلت را طلب کنم در این وا نفسای معامله.

و تو همیشه قطار رفتن باشی و من خیال ماندن . 

و این اوج بی انصافیست . نماد بی وفایی !

نماد رفتن !

نماد نماندن !

این  . . . . اوج بی انصافیست .

یا علی مدد

دیشب که پنجره ی اتاقم باز بود . شاید . شهاب سنگ افتاد در اتاقم . روی فرشم .

دقیقا ان وسط . سنگریزه ای که امروز صبح زیر پایم فریاد کشید این را گفت .

او حتما از بقایای شهاب سنگ دیشب است .

شاید من هم مثل دایناسور ها منقرض می شوم .

شاید این تغییر ناگهانی هوا هم به خاطر انقراض نسل تمام فلفل ها باشد .

شاید دیگر در هیچ مغازه ای و هیچ بازاری فلفل نفروشند .

من می دانم .

ماموریت شهاب سنگ همین بود .

من دارم منقرض می شوم .

مثل دایناسور ها که از بین رفتند . 

شاید من هم یک دایناسور باشم .

یک دایناسور که شبیه انسان هاست .

یک دایناسور مظلوم نما که این روز ها حوصله ی خودش هم ندارد .

یا صاحب الزمان . . .

این باران تابستانی همه را هوایی کرده .

هوایت در سرم می پیچد .

آقا ببین چه قدر بعد از باران شهرمان تمیز شده .

ندبه های صبحمان هم هوا را پاک تر کرده انگار .

اقا نمی خواهی بیایی ؟

باران که امد .

ندبه هایمان را جاری کردیم .

عهدمان را بستیم .

با تسبیح فیروزه ای برای تعجیل ظهورت ذکر گفتیم .

ببین چه قدر بعد از باران خوب شده ایم .

آقا نمی خواهی بیایی ؟

یا صاحب الزمان  . . . ادرکنی  . . . یا صاحب الزمان